感时花溅泪,恨别鸟惊心。
千古江山,英雄无觅孙仲谋处。
呜呼!楚虽三户能亡秦,岂有堂堂中国空无人!
楼船夜雪瓜洲渡,铁马秋风大散关。
病骨支离纱帽宽,孤臣万里客江干。
此生谁料,心在天山,身老沧洲。
遗民忍死望恢复,几处今宵垂泪痕。
三十功名尘与土,八千里路云和月。
把吴钩看了,栏杆拍遍,无人会,登临意。
王师北定中原日,家祭无忘告乃翁。
一身报国有万死,双鬓向人无再青。
壮岁从戎,曾是气吞残虏。
遗民泪尽胡尘里,南望王师又一年。
人生有情泪沾臆,江水江花岂终极!
僵卧孤村不自哀,尚思为国戍轮台。
何处望神州?满眼风光北固楼。
浩荡离愁白日斜,吟鞭东指即天涯。
会挽雕弓如满月,西北望,射天狼。
山河破碎风飘絮,身世浮沉雨打萍。
花隐掖垣暮,啾啾栖鸟过。
却将万字平戎策,换得东家种树书。
至今思项羽,不肯过江东。
商女不知亡国恨,隔江犹唱后庭花。
郁孤台下清江水,中间多少行人泪?
千金纵买相如赋,脉脉此情谁诉。
蝴蝶不传千里梦,子规叫断三更月。
凌余阵兮躐余行,左骖殪兮右刃伤。
春已归来,看美人头上,袅袅春幡。
相思处、青年如梦,乘鸾仙阙。
一寸丹心图报国,两行清泪为思亲。