伤心枕上三更雨,点滴霖霪。
试浇桥下水,今夕到湘中。
不见南师久,谩说北群空。
梦里相思,故国王孙路。
日落沧江晚,停桡问土风。
君知否,是山西将种,曾系诗盟。
匈奴犹未灭,魏绛复从戎。
倚高寒、愁生故国,气吞骄虏。
捣麝成尘香不灭,拗莲作寸丝难绝。
万里飘零两鬓蓬,故乡秋色老梧桐。
州桥南北是天街,父老年年等驾回。
万里孤臣致命秋,此身何止上沤浮。
在秦楼之北,楼上下皆饮酒者。
狐冢獾蹊满路隅,行人犹作御园呼。
多少泪,沾袖复横颐。心事莫将和泪滴,凤笙休向月明吹,肠断更无疑。
人生愁恨何能免,销魂独我情何限。
十四万人齐解甲,更无一个是男儿!
旅舍残春宿雨晴,恍然心地忆咸京。
一自胡尘入汉关,十年伊洛路漫漫。
未收天子河湟地,不拟回头望故乡。
十载江南事已非,与君辛苦各生归。
生平未报国,留作忠魂补。
长醉后方何碍,不醒时有甚思。
金陵城上西楼,倚清秋。
疏枝横玉瘦,小萼点珠光。
铁马蒙毡,银花洒泪,春入愁城。
芳菲歇。故园目断伤心切。
不惜千金买宝刀,貂裘换酒也堪豪。
年少辞家从冠军,金鞍宝剑去邀勋。
冷艳全欺雪,余香乍入衣。