大江东去,浪淘尽,千古风流人物。
千古江山,英雄无觅孙仲谋处。
欲将心事付瑶琴。
一别都门三改火,天涯踏尽红尘。
此生谁料,心在天山,身老沧洲。
天涯倦客,山中归路,望断故园心眼。
解鞍欹枕绿杨桥,杜宇一声春晓。
把吴钩看了,栏杆拍遍,无人会,登临意。
稻花香里说丰年。听取蛙声一片。
仰天大笑出门去,我辈岂是蓬蒿人。
相逢一醉是前缘,风雨散、飘然何处。
壮岁从戎,曾是气吞残虏。
了却君王天下事,赢得生前身后名。
催成清泪,惊残孤梦,又拣深枝飞去。
谁道投鞭飞渡,忆昔鸣髇血污,风雨佛狸愁。
何处是归程?长亭连短亭。
会挽雕弓如满月,西北望,射天狼。
一点浩然气,千里快哉风。
伊吕两衰翁,历遍穷通。
从来幽怨应无数?铁马金戈,青冢黄昏路。
莫愁前路无知己,天下谁人不识君。
却将万字平戎策,换得东家种树书。
一生大笑能几回,斗酒相逢须醉倒。
断虹霁雨,净秋空,山染修眉新绿。
争奈愁来,一日却为长。
陶渊明以正月五日游斜川,临流班坐,顾瞻南阜,爱曾城之独秀,乃作斜川诗,至今使人想见...
风休住。蓬舟吹取三山去。
秋色渐将晚,霜信报黄花。
秦楼月,年年柳色,灞陵伤别。
小桥横截,缺月初弓。