幅巾藜杖北城头,卷地西风满眼愁。
岁华向晚愁思,谁念玉关人老?
杨柳迷离晓雾中,杏花零落五更钟。
不见襄阳登览,磨灭游人无数,遗恨黯难收。
去年射虎南山秋,夜归急雪满貂裘。
水天空阔,恨东风不惜世间英物。
烟尘犯雪岭,鼓角动江城。
秋到边城角声哀,烽火照高台。
深阁帘垂绣。记家人、软语灯边,笑涡红透。
我心匪石,不可转也。
望门投止思张俭,忍死须臾待杜根。
岂曰无衣?与子同袍。
桐叶晨飘蛩夜语。旅思秋光,黯黯长安路。
剩水残山无态度,被疏梅料理成风月。
秋晓上莲峰,高蹑倚天青壁。
吹笳暮归野帐,雪压青毡。
上马击狂胡,下马草军书。
拥旄为汉将,汗马出长城。
朝来新火起新烟,湖色春光净客船。
一勺西湖水。渡江来,百年歌舞,百年酣醉。
大江歌罢掉头东,邃密群科济世穷。
竹凉侵卧内,野月满庭隅。
僵卧孤村不自哀,尚思为国戍轮台。
三万里河东入海,五千仞岳上摩天。
谁念迁客归来,老大伤名节。
金锁重门荒苑静,绮窗愁对秋空。
汉朝陵墓对南山,胡虏千秋尚入关。
雪晓清笳乱起。梦游处、不知何地。
皇帝二载秋,闰八月初吉。
十年驱驰海色寒,孤臣于此望宸銮。