秋至捣罗纨,泪满未能开。
杳杳日西颓,漫漫长路迫。
浮云吐明月,流影玉阶阴。
老景萧条,送君归去添凄断。
白云千里万里,明月前溪后溪。
终日望夫夫不归,化为孤石苦相思。
细草愁烟,幽花怯露,凭栏总是消魂处。
绮席象床寒玉枕,美人何处醉黄花。
前舟已眇眇,欲渡谁相待。
惜恐镜中春。不如花草新。
苜蓿峰边逢立春,胡芦河上泪沾巾。
寒笛对京口,故人在襄阳。
困花压蕊丝丝雨,不堪只共愁人语。
青青水中蒲,下有一双鱼。
昨日山有信,只今耕种时。
杨花扑帐春云热,龟甲屏风醉眼缬。
送客饮别酒,千觞无赭颜。
秋草生庭白露时,故园诸弟益相思。
秋来愁更深,黛拂双蛾浅。
思君如流水,何有穷已时。
厌莺声到枕,花气动帘,醉魂愁梦相半。
李辅之在齐州,予客济源,辅之有和。
春透水波明,寒峭花枝瘦。
只有精忠能报国,更无乐土可为家。
凭绣槛,解罗帷。未得君书,断肠潇湘春雁飞。
卷尽愁云,素娥临夜新梳洗。
秦楼不见吹箫女,空余上苑风光。
闷来无那,暗数尽、残更不寐。
刳木出吴楚,危槎百余尺。
朔雪落吴天,从风渡溟渤。