二月江南花满枝,他乡寒食远堪悲。
人生何处不离群。世路干戈惜暂分。
云光岚彩四面合,柔柔垂柳十余家。
永巷长年怨罗绮,离情终日思风波。
家在梦中何日到,春来江上几人还?
漠漠水田飞白鹭,阴阴夏木啭黄鹂。
乡思不堪悲橘柚,旅游谁肯重王孙。
明朝又是孤舟别,愁见河桥酒幔青。
大树无枝向北风,十年遗恨泣英雄。
秋老钟山万木稀,凋伤总属劫尘飞。
二月黄莺飞上林,春城紫禁晓阴阴。
行尽潇湘万里余,少逢知己忆吾庐。
汀洲无浪复无烟,楚客相思益渺然。
此心曾与木兰舟,直到天南潮水头。
却愁宴罢青娥散,扬子江头月半斜。
鬓丝日日添白头,榴锦年年照眼明;
云里帝城双凤阙,雨中春树万人家。
草合离宫转夕晖,孤云飘泊复何依。
路分蹊石夹烟丛,十里萧萧古树风。
秋草独寻人去后,寒林空见日斜时。
北楼西望满晴空,积水连山胜画中。
旅舍残春宿雨晴,恍然心地忆咸京。
极目晴川展画屏,地从桃塞接蒲城。
惜春连日醉昏昏,醒后衣裳见酒痕。
头上花枝照酒卮,酒卮中有好花枝。
山色遥连秦树晚,砧声近报汉宫秋。
绛帻鸡人送晓筹,尚衣方进翠云裘。
一年两度锦城游,前值东风后值秋。
昔年曾向五陵游,子夜歌清月满楼。
临风兴叹落花频,芳意潜消又一春。